تشخیص بیماری پریاپیسم

تشخیص بیماری پریاپیسم چگونه انجام می شود؟پریاپیسم نعوظ طولانی مدت و اغلب دردناک آلت تناسلی است. این عارضه باعث می شود که خون در آلت تناسلی به دام افتاده و نتواند از طریق شریان های آلت تناسلی تخلیه شود. اغلب به فعالیت جنسی ربطی ندارد یا مدت زیادی فراتر از آن ادامه می یابد. این مسئله می تواند یک بیماری جدی به دلیل خطر آسیب دائمی بافت باشد.

در اینجا ما گزینه های درمانی پریاپیسم و همچنین برخی از علل شایع تر را بررسی می کنیم.

حقایق سریع در مورد پریاپیسم:

سه نوع اصلی وجود دارد. ایسکمیک، تکرار شونده و غیر ایسکمیک.

پریاپیسم می تواند در مردان در تمام سنین، از بدو تولد تا سنین بالا رخ دهد.

علامت اصلی آن نعوظ طولانی مدت است که به فعالیت یا علاقه جنسی مرتبط نیست.

داروها، از جمله داروهای اختلال نعوظ، رقیق کننده های خون، داروهای ضد افسردگی و برخی از داروهای فشار خون می توانند باعث پریاپیسم شوند.

انواع پریاپیسم چیست؟

پریاپیسم ممکن است در مردان در هر سنی رخ دهد.

انواع مختلفی از پریاپیسم وجود دارد:

ایسکمیک: که به عنوان پریاپیسم با جریان خون کم نیز شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که خون پس از نعوظ نتواند آلت تناسلی را ترک کند. بیشتر موارد پریاپیسم ایسکمیک هستند.

تکرار شونده: این یک نوع پریاپیسم ایسکمیک است که به آن پریاپیسم عود کننده یا تکرار شونده نیز می گویند. این مورد کمتر شایع است و معمولاً در مردان مبتلا به کم خونی سلول داسی شکل دیده می شود.

غیر ایسکمیک: همچنین به عنوان پریاپیسم با جریان خون زیاد شناخته می شود، این نوع به دلیل جریان خون ضعیف در آلت تناسلی ایجاد می شود. از دیگر بیماری های مردان می توان به سوزاک و سیفلیس و … اشاره کرد.

علائم پریاپیسم چیست؟

اولین علامت پریاپیسم نعوظ طولانی مدت است. سایر علائم به نوع پریاپیسمی که در حال وقوع است بستگی دارد.

علائم پریاپیسم ایسکمیک عبارتند از:

درد آلت تناسلی که با گذشت زمان بدتر می شود

نعوظی که در آن نوک آلت تناسلی نرم باقی می ماند

پریاپیسم غیر ایسکمیک معمولاً بدون درد است و باعث نعوظی می شود که کاملاً سفت نیست.

چه چیزی باعث پریاپیسم می شود؟

استفاده از برخی از داروها یا مصرف مواد مخدر تفریحی ممکن است باعث پریاپیسم شود.

دلایل مختلفی برای پریاپیسم وجود دارد. آنها عبارتند از:

داروها: برخی از داروها می توانند بر اعصاب بدن، از جمله آلت تناسلی، تأثیر بگذارند. به طور معمول، این اعصاب شریان‌ هایی را گشاد می ‌کنند و به آن اجازه می ‌دهند تا نعوظ پیدا کند.

مواد مخدر: استفاده از برخی مواد مخدر حتی به شکل تفریحی با این بیماری همراه است، از جمله کریستال یا شیشه (مت ‌آمفتامین)، ماری جوانا، کوکائین و اکستازی.

صدمات: آسیب به شریان آلت تناسلی می تواند با آسیب به آلت تناسلی یا پرینه رخ دهد و می تواند از گردش یا تخلیه خون جلوگیری کند. این مورد یکی از علل شایع پریاپیسم غیر ایسکمیک است.

کم خونی داسی شکل: گلبول های قرمز غیرطبیعی شکل می توانند باعث انسداد شریان آلت تناسلی و در نتیجه پریاپیسم شوند. “تقریبا ۴۲ درصد از بزرگسالان مبتلا به کم خونی داسی شکل در نهایت بهاین بیماری مبتلا می شوند.”

سرطان ها: در موارد نادر، پریاپیسم می تواند با انواع خاصی از تومورهای سرطانی رخ دهد، به خصوص اگر در شریان آلت تناسلی یا تامین عصب اختلال ایجاد کنند و باعث انسداد شوند.

اختلالات خونی: به ندرت، برخی از بیماری های خونی می توانند باعث این بیماری شوند. به ویژه تالاسمی، لوسمی مزمن و مولتیپل میلوما (نوعی سرطان است که در نوعی گلبول سفید به نام سلول پلاسما ایجاد می شود.) با این بیماری مرتبط هستند.

علل متفاوت است و همه سنین ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند، اما این بیماری معمولاً مردان را در اوایل دوران کودکی، بین سنین ۵ تا ۱۰ سالگی، و در بزرگسالی جوان، از سنین ۲۰ تا ۵۰ سالگی تحت تأثیر قرار می دهد.

تشخیص

تشخیص این بیماری معمولاً با یک بررسی دقیق سوابق پزشکی و معاینه فیزیکی شروع می شود. پزشک به اندام تناسلی و کشاله ران نگاه می کند تا سفتی و اینکه آیا آسیبی رخ داده است یا خیر.

گاهی برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر، آزمایش های تشخیصی دستور داده می شود. روال این کار به شرح زیر است:

نمونه کوچکی از خون از آلت تناسلی گرفته می شود

اگر خون سیاه باشد، نشان دهنده پریاپیسم ایسکمیک است

اگر خون قرمز روشن است، احتمالاً پریاپیسم غیر ایسکمیک است.

پزشک همچنین ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

آزمایش خون

سونوگرافی

آزمایش ادرار

علاوه بر تصمیم گیری در مورد وجود این بیماری، این آزمایشات تعیین می کنند که چه چیزی ممکن است باعث این بیماری شود.

عوارض پریاپیسم چیست؟

برای کسی که نعوظ به مدت ۴ ساعت یا بیشتر این حالت را داشته است، بسیار مهم است که به دنبال مراقبت های اورژانسی فوری باشد. خون محبوس شده در آلت تناسلی، اکسیژن ندارد، به این معنی که بافت آلت تناسلی از اکسیژن محروم است و ممکن است آسیب ببیند یا حتی از بین برود.

بدون درمان سریع، آسیب عصبی دائمی و اختلال نعوظ ممکن است رخ دهد.

آسیب بافت می تواند ۴-۶ ساعت بعد، شروع شود، بنابراین مهم است که از تأخیر در دریافت کمک اضطراری خودداری کنید. هر گونه آسیب به بافت حساس آلت تناسلی دائمی است و قابل برگشت نیست.

درمان

اگر نعوظ بین ۴ تا ۶ ساعت طول کشیده باشد، پزشک ممکن است دارو تجویز کند.

درمان این بیماری به نوع و علت آن بستگی دارد. پزشک یک ارزیابی انجام می دهد و تصمیم می گیرد که آیا ایسکمیک یا غیر ایسکمیک است.

اگر آلت تناسلی کمتر از ۴ ساعت نعوظ داشته باشد، داروهای ضداحتقان برای کاهش جریان خون به آلت تناسلی می‌توانند در کاهش نعوظ مؤثر باشند. اگر نعوظ ۶-۴ ساعت طول بکشد، معمولاً دارو موثر است.

پس از ۶ ساعت یا در صورت عدم موفقیت دارو، اقدامات دیگری لازم است. این موارد عبارتند از:

کمپرس یخ: اگر روی آلت تناسلی یا پرینه استفاده شود، کمپرس یخ می تواند تورم و پریاپیسم غیر ایسکمیک را کاهش دهد.

آسپیراسیون: آلت تناسلی با دارو بی حس می شود و یک سوزن توسط پزشک برای تخلیه خون انباشته شده وارد می شود. این روش معمولاً منجر به تسکین سریع درد و تورم می شود.

جراحی: اگر کیسه های یخ و آسپیراسیون ناموفق باشد، ممکن است برای بازگرداندن جریان خون طبیعی به آلت تناسلی به جراحی نیاز باشد. که می تواند برای پریاپیسم ایسکمیک استفاده شود.