ویروس HIV و ارتباط آن با رابطه جنسی

HIV ویروسی است که به سیستم ایمنی آسیب می رساند. HIV درمان نشده سلول های CD4 را که نوعی سلول ایمنی به نام سلول T هستند، تحت تاثیر قرار می دهد و آنها را از بین می برد.

با گذشت زمان، از آنجایی که HIV سلول‌های CD4 بیشتری را از بین می‌برد، احتمال ابتلای بدن به انواع بیماری‌ ها و سرطان‌ها بیشتر می‌شود.

HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از:

خون

منی

مایعات واژن و رکتوم

شیر مادر

ویروس در هوا یا آب یا از طریق تماس اتفاقی منتقل نمی شود. از آنجایی که اچ‌ آی‌ وی خود را وارد DNA سلول ‌ها می ‌کند، این یک وضعیت مادام العمر است و در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که HIV را از بدن حذف کند، اگرچه بسیاری از دانشمندان در تلاش برای یافتن آن هستند.

با این حال، با مراقبت های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد رتروویروسی، می توان HIV را درمان کرد و سال ها با این ویروس زندگی کرد.

بدون درمان، فرد مبتلا به HIV احتمالاً به یک بیماری جدی به نام سندرم نقص ایمنی اکتسابی، معروف به ایدز مبتلا می شود. در آن مرحله، سیستم ایمنی ضعیف تر از آن است که بتواند با موفقیت در برابر سایر بیماری ها، عفونت ها و شرایط واکنش نشان دهد.

بدون درمان، امید به زندگی در مرحله پایانی ایدز حدود ۳ سال است. با درمان ضد رتروویروسی، HIV  را می توان به خوبی کنترل کرد و امید به زندگی می تواند تقریباً مشابه فردی باشد که به  HIV  مبتلا نشده است. تخمین زده می شود که ۱.۲ میلیون آمریکایی در حال حاضر با HIV زندگی می کنند. از این افراد، از هر ۷ نفر، ۱ نفر نمی ‌دانند که به این ویروس مبتلا هستند.

HIV می تواند تغییراتی را در سراسر بدن ایجاد کند.

ایدز چیست؟

ایدز بیماری است که می تواند در افراد مبتلا به HIV ایجاد شود. این پیشرفته ترین مرحله HIV است. اما فقط به این دلیل که یک فرد HIV دارد به این معنی نیست که ایدز ایجاد می شود.

HIV سلول های CD4 را از بین می برد. بزرگسالان سالم معمولاً تعداد ۵۰۰ تا ۱۶۰۰ CD4 در هر میلی متر مکعب دارند. فرد مبتلا به HIV که تعداد CD4 او کمتر از ۲۰۰ در میلی متر مکعب باشد، مبتلا به ایدز خواهد بود.

همچنین در صورت ابتلا به اچ‌آی‌وی و ابتلا به عفونت یا سرطان که در افرادی که HIV ندارند، نادر است، می‌ توان بیماری ایدز را تشخیص داد.

عفونت فرصت طلبی مانند پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی، عفونتی است که فقط در یک فرد دارای نقص ایمنی، مانند فردی که عفونت پیشرفته HIV (ایدز) دارد، رخ می دهد.

بدون درمان، HIV  می تواند در عرض یک دهه به ایدز تبدیل شود. در حال حاضر هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد و بدون درمان، امید به زندگی پس از تشخیص حدود ۳ سال است.

اگر فرد دچار یک بیماری فرصت طلب شدید شود، ممکن است این مدت کوتاه تر باشد. با این حال، درمان با داروهای ضد رتروویروسی می تواند از ابتلا به ایدز جلوگیری کند. اگر ایدز ایجاد شود، به این معنی است که سیستم ایمنی بدن به شدت در معرض خطر است، یعنی به حدی ضعیف شده است که دیگر نمی تواند با موفقیت در برابر بیشتر بیماری ها و عفونت ها واکنش نشان دهد. این باعث می شود فرد مبتلا به ایدز در برابر طیف گسترده ای از بیماری ها آسیب پذیر شود، از جمله:

پنومونی

بیماری سل

برفک دهان، یک بیماری قارچی در دهان یا گلو

سیتومگالوویروس (CMV)، نوعی ویروس هرپس

مننژیت کریپتوکوکی، یک بیماری قارچی در مغز

توکسوپلاسموز، یک بیماری مغزی ناشی از یک انگل

کریپتوسپوریدیوز، وضعیتی که توسط یک انگل روده ایجاد می شود

سرطان، از جمله سارکوم کاپوزی (KS) و لنفوم

کوتاه شدن امید به زندگی مرتبط با ایدز درمان نشده نتیجه مستقیم خود این عارضه نیست. بلکه نتیجه بیماری ها و عوارضی است که از ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن در اثر ایدز ناشی می شود.

علائم HIV در مردان: آیا تفاوتی وجود دارد؟

علائم HIV از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما در مردان و زنان مشابه است. این علائم می توانند بیایند و بروند یا به تدریج بدتر شوند.

اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد، ممکن است در معرض سایر عفونت های مقاربتی (STIs) که موجب بیماری های مقاربتی می شوند نیز قرار گرفته باشد. این شامل:

سوزاک

کلامیدیا

سیفلیس

تریکومونیازیس

مردان و آنهایی که آلت تناسلی دارند، ممکن است بیشتر از زنان متوجه علائم بیماری های مقاربتی مانند زخم در ناحیه تناسلی خود شوند. با این حال، مردان معمولاً به اندازه زنان به دنبال مراقبت های پزشکی نیستند.

علائم HIV در زنان: آیا تفاوتی وجود دارد؟

در بیشتر موارد، علائم HIV در مردان و زنان مشابه است. با این حال، علائمی که آنها به طور کلی تجربه می کنند ممکن است بر اساس خطرات متفاوتی که مردان و زنان در صورت ابتلا به HIV با آن مواجه هستند، متفاوت باشد.

هم مردان و هم زنان مبتلا به HIV در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی هستند. با این حال، زنان و کسانی که واژن دارند، ممکن است کمتر از مردان متوجه لکه های کوچک یا سایر تغییرات در اندام تناسلی خود شوند.

علاوه بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

عفونت های قارچی مکرر واژن

سایر عفونت های واژن، از جمله واژینوز باکتریایی

بیماری التهابی لگن (PID)

تغییر چرخه قاعدگی

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، که می تواند باعث زگیل تناسلی و منجر به سرطان دهانه رحم شود.

حقایق انتقال HIV

هر کسی می تواند به HIV مبتلا شود. این ویروس در مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از:

خون

منی

مایعات واژن و رکتوم

شیر مادر

برخی از راه های انتقال HIV از فردی به فرد دیگر عبارتند از:

از طریق رابطه جنسی واژینال یا مقعدی (رایج ترین راه انتقال)

با استفاده مشترک از سوزن ها، سرنگ ها و سایر اقلام برای مصرف مواد مخدر تزریقی

با به اشتراک گذاشتن تجهیزات خالکوبی بدون استریل کردن آن

در دوران بارداری یا زایمان از یک فرد باردار به نوزادش

در دوران شیردهی

از طریق قرار گرفتن در معرض خون، مایع منی، مایعات واژن و رکتوم، و شیر مادر فرد مبتلا به HIV، مانند از طریق یک سوزن

این ویروس همچنین می تواند از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا و بافت منتقل شود. با این حال، آزمایش های دقیق برای HIV در بین اهداکنندگان خون، اندام و بافت تضمین می کند که این امر در ایالات متحده بسیار نادر است.

راه انتقال HIV از طریق موارد زیر است:

تماس پوست به پوست

در آغوش گرفتن، دست دادن یا بوسیدن

هوا یا آب

به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی، از جمله فواره های نوشیدن

بزاق، اشک یا عرق

اشتراک توالت، حوله یا رختخواب

پشه ها یا سایر حشرات

عملاً غیرممکن است.

علل ابتلا به HIV

HIV گونه ای از ویروس است که می تواند به شامپانزه های آفریقایی منتقل شود. دانشمندان بر این باورند که وقتی مردم از گوشت شامپانزه حاوی این ویروس استفاده می کردند، ویروس  (SIV) از شامپانزه به انسان منتقل شد.

زمانی که ویروس وارد جمعیت انسانی شد، به چیزی که ما اکنون به عنوان HIV می شناسیم جهش یافت. این احتمالاً در دهه ۱۹۲۰ رخ داده است.

اچ آی وی طی چندین دهه از فردی به فرد دیگر در سراسر آفریقا سرایت کرد. در نهایت، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان اولین بار در سال ۱۹۵۹ HIV را در نمونه خون انسان کشف کردند.

تصور می‌شود که HIV از دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده وجود داشته است، اما تا دهه ۱۹۸۰ به آگاهی عمومی نرسید.

در حالی که به علائم HIV مربوط نمی شود، خطر دیگری برای زنان مبتلا به HIV این است که این ویروس می تواند در دوران بارداری به نوزاد منتقل شود. با این حال، درمان ضد رتروویروسی در دوران بارداری بی خطر در نظر گرفته می شود.

زنانی که تحت درمان ضد رتروویروسی قرار می‌گیرند در معرض خطر بسیار پایینی برای انتقال اچ‌آی‌وی به جنین خود در دوران بارداری و زایمان هستند. شیردهی در زنان مبتلا به HIV نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. این ویروس می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود.

در ایالات متحده و سایر مکان‌هایی که شیر خشک در دسترس و ایمن است، توصیه می‌شود که زنان مبتلا به HIV به نوزادان خود شیر ندهند. برای این زنان استفاده از شیر خشک توصیه می شود.

خطر انواع مختلف رابطه جنسی دهانی چیست؟

با توجه به HIV.gov، رابطه جنسی دهانی خطر انتقال HIV را کم دارد. در حالی که میزان انتقال HIV در طول رابطه جنسی دهانی کم است، اما احتمال آن صفر نیست.

مطالعات کمی در این زمینه وجود دارد که ارائه یک سطح دقیق خطر را دشوار می کند. همچنین تنها در صورتی که فرد مبتلا به HIV دارای میزان ویروس قابل تشخیص باشد، خطر وجود دارد.

چه زمانی خطر بیشتر است؟

این عوامل می توانند خطر انتقال HIV از طریق رابطه جنسی دهانی را افزایش دهند:

شرایط خطر: این خطر بسته به اینکه آیا فردی که HIV مثبت دارد رابطه جنسی دهانی دارد متفاوت است. اگر فرد مبتلا به HIV مثبت رابطه دهانی داشته باشد، ممکن است فردی که آن را انجام می دهد در معرض خطر بیشتری باشد.

بار ویروسی: اگر فرد HIV مثبت دارای بار ویروسی بالا باشد، خطر ابتلا به HIV بیشتر است که باعث افزایش عفونت می شود. اگر بار ویروسی غیرقابل تشخیص باشد، احتمال انتقال ویروس بسیار کمتر است.

انزال: در طول رابطه جنسی دهانی، انزال ممکن است خطر انتقال را افزایش دهد.

بریدگی یا زخم: منافذ در دهان، واژن، مقعد یا آلت تناسلی از راه‌های احتمالی انتقال HIV هستند. برای مثال، اگر لثه‌ های فرد پس از مسواک زدن خونریزی کند یا اگر در نتیجه بیماری دیگری در دهانش ضایعاتی ایجاد شود. عفونت‌های مرتبط با HIV، مانند کاندیدیازیس، می‌توانند زخم‌هایی ایجاد کنند که بر یکپارچگی بافت دهان تأثیر می‌گذارد.

قاعدگی زنان: هنگامی که فرد در حال قاعدگی است، سطح HIV می تواند در مایع واژن بالاتر باشد. تماس با خون قاعدگی با دهان ممکن است خطر انقباض را افزایش دهد.

بیماری های مقاربتی: داشتن STI می تواند خطر ابتلا به HIV را افزایش دهد، به خصوص اگر STI باعث زخم یا التهاب شود که به پوست آسیب می رساند و ورود HIV را آسان تر می کند.

پیشگیری از HIV

اگرچه بسیاری از محققان در حال کار بر روی ساخت یکی از آنها هستند، اما در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از انتقال HIV وجود ندارد. با این حال، انجام برخی اقدامات می تواند به جلوگیری از انتقال HIV کمک کند.

رابطه جنسی ایمن تر

رایج ترین راه برای انتقال HIV از طریق رابطه مقعدی یا واژینال بدون کاندوم یا سایر روش های جلوگیری است. این خطر را نمی توان به طور کامل از بین برد مگر اینکه به طور کامل از رابطه جنسی اجتناب شود، اما می توان با انجام اقدامات احتیاطی این خطر را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

فردی که نگران خطر ابتلا به HIV است باید:

آزمایش HIV بدهید. مهم است که آنها وضعیت خود و شریک زندگی خود را یاد بگیرند.

برای سایر عفونت های مقاربتی (STI) آزمایش دهید. اگر آزمایش آنها مثبت بود، باید تحت درمان قرار گیرند، زیرا داشتن یک بیماری مقاربتی خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد.

از کاندوم استفاده کنید. آنها باید روش صحیح استفاده از کاندوم را یاد بگیرند و هر بار که رابطه جنسی دارند از آن استفاده کنند، چه از طریق مقاربت واژینال یا مقعدی. مهم است که به خاطر داشته باشید که مایعات قبل از منی (که قبل از انزال مردانه خارج می شوند) می توانند حاوی HIV باشند.

در صورت ابتلا به اچ آی وی داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. این امر خطر انتقال ویروس به شریک جنسی آنها را کاهش می دهد.