سیفلیس یک بیماری پوستی مقاربتی است که دارای عامل باکتریایی می باشد. این بیماری اغلب از طریق رابطه جنسی منتقل می شود. عامل این بیماری یک باکتری به نام ترپونما پالیدوم است. این بیماری می تواند در نقاط مختلفی از بدن شما ظاهر شود و با توجه به خفیف یا شدید بودن، شما را تا حدی درگیر کند. این بیماری طی چند مرحله بدن بیمار را مورد آسیب قرار می دهد. در هر یک از مراحل، بیمار علائم خاصی خواهد داشت.
در این محتوا به بررسی بیماری مقاربتی سیفلیس و مراحل آن می پردازیم. همچنین علائم این بیماری در مراحل مختلف و روش درمان آن را نیز به طور کامل برای شما شرح خواهیم داد. در آخر نیز روش هایی برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری برای شما معرفی می کنیم. پس تا انتهای این محتوای پزشکی با ما همراه باشید.
مرحله اولیه ابتلا به بیماری سیفلیس
در مرحله اول بیماری سیفلیس زخم هایی روی بعضی از نقاط بدن شکل می گیرد. این زخم ها بیشتر روی اندام تناسلی بدن، دهان . مقعد دیده می شود. این زخم های اولیه معمولا هیچ گونه دردی با خود به همراه ندارند و ممکن است از ۳ روز تا ۳ ماه پس از برقراری رابطه جنسی در فرد ظاهر شوند. این زخم معمولا حالتی برجسته و سفت دارد و با خارش فراوان همراه است. همانطور که گفته شد، این زخم ها بیشتر در اندام های تناسلی مرد و زن مشاهده می شوند. به طور کلی اندام هایی که در رابطه جنسی دخیل هستند، ممکن است بیشتر مورد آسیب قرار گیرند.
مرحله ثانویه ابتلا به بیماری سیفلیس
در مرحله ثانویه از بیماری سیفلیس، علائم مختلفی در فرد بروز می دهد. این علائم حدود چند هفته پس از ظاهر شدن زخم روی بدن، خود را نشان می دهند. از شایع ترین علائم مرحله ثانویه بیماری سیفلیس می توان به ظاهر شدن، لکه های قرمز رنگ عفونی روی پوست بدن اشاره کرد. از دیگر علائم این دوره می توان به تب، اشاره کرد. همچنین ممکن است افرادی که در مرحله ثانویه این بیماری قرار دارند، دچار ریزش موی شدید و کاهش وزن شوند. سر درد، کسالت، حس سرما خوردگی و گلو درد نیز از دیگر علائم رایج در مرحله ثانویه به شمار می روند.
بیشتر بخوانید: سوزاک
نکاتی در مورد مرحله نهفتگی بیماری
پس از طی کردن مرحله ثانویه، بیمار وارد دوره نهفتگی بیماری سیفلیس خواهد شد. دوره نهفتگی همانطور که از نام آن پیداست، بدون علائم است. این دوره ممکن است از چند هفته تا چند سال طول بکشد و طی این مدت بیمار به هیچ وجه متوجه بیماری خود نخواهد شد. البته با مراجعه به پزشک و انجام آزمایش سرم شناسی می توان این بیماری را در دوره نهفتگی نیز تشخیص داد.
نکاتی در مورد مرحله سوم بیماری
مرحله سوم بیماری سیفلیس، پس از مرحله نهفتگی اتفاق می افتد. مرحله سوم ممکن است از ۳ تا ۱۵ سال پس از ایجاد زخم روی بدن اتفاق افتد. این مرحله معمولا دارای علائمی شدیدتر از مراحل قبلی است که می توانند بیمار را به شدت درگیر کنند.
اغلب بیماران در این مرحله از بیماری سیفلیس، دچار دمل های سیفلیسی می شوند. این دمل ها می توانند در نقاط مختلفی از بدن ظاهر شوند. بعضی از آن ها به صورت ظاهری قابل تشخیص هستند، چرا که روی پوست تشکیل می شوند. اما بعضی از آن ها را نمی توان مشاهده کرد. این دمل ها می توانند روی استخوان ها و شش ها نیز ظاهر شوند.
تعداد متوسطی از بیماران مبتلا به سیفلیس ممکن است به نارسایی قلبی دچار شوند. البته این نارسایی در بیمارانی که تحت درمان قرار نگرفته اند، رخ می دهد. همچنین برخی از مبتلایان به بیماری سیفلیس نیز ممکن است دچار مشکلاتی در دستگاه عصبی بدن خود شوند. در این موارد سیستم عصبی بدن دچار اختلال می شود. این مسئله ممکن است باعث بروز اختلالاتی در اندام های حرکتی فرد شود.
بیشتر بخوانید: سرطان کلیه
نحوه تشخیص و درمان بیماری سیفلیس
بیماری سیفلیس، با بروز علائم ذکر شده قابل تشخیص است. اما برای اطمینان پیدا کردن از ابتلا به این بیماری باید نمونه گیری خون روی فرد بیمار انجام شود. همچنین در مرحله نهفتگی نیز می توان از طریق سرم شناسی این بیماری را تشخیص داد. پس از تشخیص این بیماری باید به سرعت به پزشک مراجعه کرده و نسبت به درمان آن اقدام کنید. تا بیماری به مراحل پیشرفته و شدید نرسد.
برای درمان بیماری سیفلیس ابتدا باید به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. پزشک با بررسی شرایط شما و تشخیص مرحله بیماری، روند درمانی شما را آغاز می کند. درمان سیفلیس معمولا با استفاده از داروهای آنتی بیوتیک مختلف انجام می شود. از مهم ترین داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری، می توان به آمپول پنی سیلین اشاره کرد. معمولا روش های تزریقی زودتر از سایر روش ها روی بیمار تاثیر می گذارد. باید دقت کنید که شما با یک بار ابتلا به بیماری سیفلیس در مقابل آن ایمن نخواهید شد. بلکه ممکن است باز هم به این بیماری دچار شوید.
روش های جلوگیری از سیفلیس
به طور کلی باید گفت که روش جلوگیری حتمی خاصی از ابتلا به بیماری سیفلیس وجود ندارد. اما با رعایت نکاتی می توان درصد ابتلا به این بیماری را تا حد زیادی کاهش داد. همانطور که گفته شد، این بیماری از طریق رابطه جنسی انتقال پیدا می کند. پس مطمئن ترین راه برای عدم ابتلا به این بیماری، دوری از رابطه جنسی است. البته این مسئله غیر ممکن است چرا که هر انسانی به برقراری رابطه با همسر خود نیاز دارد. اما راه هایی برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری وجود دارد.
برای مثال بهتر است حین رابطه دهانی، از پوشش های محافظتی دهان استفاده کنید. یا هنگام رابطه جنسی، از کاندوم استفاده نمایید. در این صورت می توانید درصد ابتلا به این بیماری را به حداقل میزان ممکن کاهش دهید. از طرفی با انجام آزمایش های متوالی می توان از ابتلا یا عدم ابتلا به این بیماری آگاه شد. بنابراین در صورت آگاهی از ابتلا به بیماری می توان در مراحل اولیه نسبت به درمان آن اقدام کرد.
